اشعار

با روضه خطبه خواند به لحن محن رباب            زینب‌تـرین روایت یـک شـیـرزن رباب

رویـم نـدیــده روی سـپـیــدم نــمــوده‌ای            با توست روی فاطمه در این سخن رباب

زندگی برگشته؛ با هوی مسیحایی که نیست            آب، آورد از فراتِ خشک، سقایی که نیست

چشم‌هایش گرم شد؛ گهواره می‌خواهد چه کار؟!            طفلکم خوابیده؛ روی دست بابایی که نیست

مـا جـمـلـه هـوادار تـو هـسـتـیـم آقـا            عـمـری‌ست گـرفـتـار تو هـسـتیم آقا
کافی‌ست که لب تر بکنی، می‌میریم            مــا مــیــثـم تـمّــار تـو هــسـتـیـم آقـا

پیمبر می‌زند رخسارش اما نه پیمبر نیست            پیمبر نیست اما از پیمبر نیز کمتر نیست

رسید و خاتمیت را نمی‌دانم چه باید گفت            که گفته بعد پیغمبر پیمبرهای دیگر نیست؟!

وقتی که باید عمر را بی‌روضه سر کرد            بهتر که از این زندگی صرف نظر کرد

جان را بگـیر اما صفـای روضه را نه            آخر چه خاکی باید از این غم به سر کرد

مـادری بین خـیـمه غمگــین بود            سرش از شـرم رو به پائـین بود

پـیـش چــشـمـان بـانــوان حــرم            دیـده‌اش پـر شـد از نـم و شـبـنـم

تا از افـق جـمـال حـسین آفـتـاب کرد            سنگ سـیـاه جـان مـرا دُرّ نـاب کـرد

من کال بودم و نرسیـده به بزم عـشق            دست حـسین قـورۀ دل را شراب کرد

در عـرش خـدایِ حـیّ داور            مکـتوب شدست با خـط زر

شـد دین خـدا رهـین اربـاب            شـد کـربـبلا رهـیـن اصغـر

تشنه شدی و ساقۀ شعـله‌ورت شکـست            چون چوبِ خشک هر دو لب لاغرت شکست

هر سـو دویـد مـادر تو زمـزمی نـبـود            طفل ذبیح خیمه، دل هاجـرت شکـست

از عطش مستی و در سینه شَرَر داری تو            گریه سر کرده‌ای و حالِ دگر داری تو

ظاهراً دستِ تو بسته است در این قنداقه            بال، واکرده‌ای و عـزمِ سـفـر داری تو

پلک تو را که ریخته چشم شکسته قابِ تو            وای که بویِ خون دهد روضۀ آب آبِ تو

یک دو خط از مقتلتان کُشت تمامِ خلق را            با دلِ تو چه می‌کـند اینهـمه از کتابِ تو

فریاد و ناله داشت ز شب تا سحر رباب           چـشـمش شده پـیـالۀ خون جگـر رباب

تازه عـروس خـانه مـولا چه پـیـر شد           قـدش خـمـیـده است ز داغ پـسر رباب

با آن صدای خسته و اشک مثالی‌اش            گـردیـده باز هـمـدم طـفـل خـیالی‌اش

این روضه زنانه جگـر پـاره می‌کند            دارد ربـاب صحبت گهـواره می‌کـند

گرچه به ظاهر علی اصغر به نظر می‌رسد            باطناً اما عـلـی اکـبـر به نـظـر می‌رسد

خُلقاً و خَلـقاً به رسـول مدنی رفته است            آیـنـۀ حُـسـن بـرادر بـه نـظـر مـی‌رسـد

دیدۀ خـلق جهـان باز اگر تَـر شده است            علتش خشکی کام علی اصغر شده است

به‌به این کودک شیرخوار که با سن کمش            چون علی اکبر و عباس دلاور شده است

با خـود ایـنـبار اصغـر آوردی            یـا یــلـی مـثـل اکــبــر آوردی

این غدیر است یا که عاشـورا            بـر سـر دسـت حــیـدر آوردی

تشنه‌ای با تشنه‌ای آمد سپاهی رفت عقب            لشگـر آمـادۀ کـوفـه ز آهـی رفت عـقـب

رو زد اما روی او را بر زمین انداخـتند            بچه ترسید از صدای طبل شاهی رفت عقب

شـد قـتـلگـاه مـادر تـو پـشـت خـیـمـه            خوابـیـده حالا پـیکـر تو پشت خـیـمه

پیـش نگاه حـرمـلـه گـر چه نـلـرزیـد            افـتـاده امـا در بـر تـو پـشـت خـیـمـه

من عـلی اصغـرم و تـیغ اگر بردارم            در وجـودم سکـنات عـلی اکـبر دارم

نسبِ هاشـمی‌ام کـار خودش را کرده            جـگـر حـمـزه، دلِ فـاتح خـیـبر دارم

ای ولـی‌الـلـه گـهــواره نــشـیـن            دسـتهـایت پـرچـم فـتـح المـبـیـن

گـریه‌هایت خـطبه‌های حـیـدری            حجّت کـبرای محـشر! محشری